pepernoten en speculaas

Een week geleden is Linda met veel pepernoten en speculaas gearriveerd. Zij heeft al eerder hier op het lab gewerkt. Dit keer blijft ze 3 weken. Daarna hopen we dat Nathan uit Ghana zijn malaria weer te boven is en komt helpen. Nu kan ik dus (als Sarah er niet bij is)lekker Nederlands praten op het lab.
Afgelopen woensdag wist ik een halve dag van het lab te ontsnappen en ben ik naar een kindertehuis geweest van "The sisters of charity". Een uitstapje dat eigenlijk in de categorie "aapjes-kijken" valt, maar ik wou toch wel heel graag zien. Al weet ik niet of het representatief is voor het doorsnee kindertehuis in Afrika.In dit tehuis wonen ongeveer 25-30 kinderen van 0-6 jaar. Een aantal kinderen verbleven er met hun moeder, omdat ze (tijdelijk) speciale zorg nodig hadden. Een groot deel van de kinderen was ergens "gevonden". Het merendeel van deze kinderen wordt uiteindelijk geadopteerd door mensen in Benin, Italie en Frankrijk. Behalve "the children with special needs, because nobody wants to have them." Dat zijn dus de kinderen met aids of vergelijkbare aandoeningen. Omdat er een paar kinderen met natte broeken rondliepen kwam ik er achter dat de zusters wasbesparende maatregelingen nemen: onderbroeken zijn niet nodig. Wellicht dragen de zusters die zelf ook niet. Speelgoed zag ik niet veel, maar de kinderen liepen wel lekker buiten rond. Na een poosje spelen toverde iemand een lege jerrycan en een stok voor de dag en na een paar liedjes ging dit over in een verhaal over Jozef. Daarna deden we een spel en eindigden we met bellen blazen. Tot slot hielpen we nog even met eten geven en toen was het alweer tijd om te gaan. Vanaf elke wand werden we door een veelvoud van moeder Theresa's in de gaten gehouden. De kleinsten werden hier wel uit bed gehaald voor hun voedingen. Ook maakten de kinderen geen passieve indruk. Dat heeft moeder Theresa hier dus wel beter geregeld dan in Oekraiene.
Vrijdag en zaterdag was ik de hele dag vrij. Vrijdag ochtend heb ik me aangeloten bij een rondleiding langs de off-ship ministries. We gingen naar het hospitalitycentre, waar de patienten heen kunnen als ze geen intensieven verpleging meer nodig hebben, maar ook nog niet naar huis kunnen. Ook zitten er in dat gebouw nog 2 tenten. In de ene tent werken een aantal oogartsen en in de andere tent geeft een nederlander les in rekenen en schrijven. Sommigen zijn heel gemotiveerd om te leren lezen tijdens hun verblijf in het hospitalitycentre, anderen vinden het nergens voor nodig. Ze hebben toch al 50 jaar zonder gekund? Daarna gingen we naar een ander gebouw in Cotonou waar de screeningen zijn voor patienten met oogaandoeningen. Hier hopen ze het felbegeerde Mercy Ships toegangsbewijs te krijgen, wat recht geeft op een operatie. De meest voorkomende aandoening is staar. Bij ons een ouderdomskwaal, maar hier lopen er ook heel wat kinderen met staar rond. Daarna gingen we naar een gebouw van een andere organisatie dat nog niet af is. Het moet een orthopedisch centrum worden. Mercy Ships helpt met het afbouwen hiervan. Dit was vlakbij de grens met Nigeria. Onderweg zagen we een mooie villawijk. Met muren. Tot slot gingen we naar de dental-clinic. Even controleren of onze tandartsen wel een beetje doorwerken. Lotte heeft de smaak van kiezen trekken te pakken. Een patient wist met slechts 2 tanden of kiezen ontsnappen, anders had Lotte die er ook vast nog uit getrokken....