And here I am

Het is weer hoog tijd om een stukje te schrijven. De eerste week viel al met al toch best wel tegen. Vooral het werken op het lab. Hoewel het best wel rustig was, had ik erg veel moeite om alles te onthouden en moest ik steeds opnieuw vragen waar ik iets kon vinden of wat ik moest doen. En voortdurend hadden anderen in de gaten dat ik de weg op het schip voor de 1000e keer kwijt was en kreeg ik weer de vraag: "Are you lost?". Ik had hier zo genoeg van dat ik maar een paar extra rondes gelopen heb. Nu weet ik de meeste dingen geloof ik wel te vinden. gelukkig hoor ik van anderen dat het normaal is dat je 1-2 weken de weg kwijt bent.
De cabins waar we in slapen liggen onder zeeniveau. Door gebrek aan daglicht verlies je daar elk gevoel voor tijd. Zonder wekker kun je daar vast wel 24 uur achtereen slapen. Het lab is op het zelfde dek.
Zaterdag ben ik met een groep van ongeveer 20 naar de "Heevie agriculture school" geweest, niet ver buiten Cotonou. Dat moet een landbouwschool worden. Door de weeks kun je daar op het land helpen met planten of onkruid wieden. Nu moesten we muren schuren en verven van de school die daar gebouwd wordt. Het was heerlijk om weer eens echt buiten te zijn! Vogels heb ik niet veel gezien, wel mooie grote vlinders. Er waren ook andere mannen aan het werk en vrouwen die voor het eten zorgden. Van een van hen kreeg ik nog een huwelijks aanzoek. ik moest er wel om lachen. Het eerste wat ik te horen kreeg: "Why don't you wear earrings? I thought first you were a man." en kort daarna "Are you married? How old are you? Where are you waiting for? You can send a photo of me to your parents and tell them that I am interesting in you. Maybe they are praying that you will find a husband here AND HERE I AM! How many children do you want?" Daar moet ik me dan maar weer op een acceptabele manier uit zien te redden.....