Bijna verdwaald in Cotonou

Deze week en volgende week stonden/staan er nog veel operaties op het programma. Ik verwachtte dan ook dat we het op het lab aardig druk zouden hebben. Niets was minder waar. Dan moet ik er wel bij vertellen dat Nathan uit Ghana gearriveerd is en met Dinante erbij zijn we met z'n 4-en. Daarmee is ons labje aardig gevuld en moesten we de taken wel eerlijk verdelen. De een schrijft het formulier, de ander doet de quick-test en de derde mag het resultaat in de computer stoppen. Aan nummer 4 de taak om een boek te lezen of vrij te zijn. Op de momenten dat we geheel ten einde raad waren, opende Sarah de jacht op vUIL. De oplettende lezer ziet wel dat ik daar goed in ben. lichtknopjes, de bovenkanten van de deuren....inmiddels er is geen vUILTJE meer te bekennen....jammer dus.
Woensdag en vrijdag was ik vrij. Woensdag ben ik even alleen weggeweest. Ik had er zo genoeg van dat je niet alleen ergens heen zou mogen. Al gauw kwam ik een wandelende lapjes kraam tegen: een vrouw met een stapel lappen. Natuurlijk op Afrikaanse wijze op het hoofd gedragen. Dat gaat hier met alles zo. Rugzakken zie je hier niet. Alleen baby's worden op de rug gedragen. het voordeel van zo'n mini-marktkraam is dat de keuze beperkt is. Als ik honderd lappen zie kan ik niet kiezen. Zie ik er niet meer dan 8, dan lukt dat wel. Daarna heb ik nog even een rondje over de vismarkt gelopen. Dat is hier in de haven op de plaats waar alle kleine, houten bootjes liggen. Elke ochtend komen ze voorbij varen als ze de zee op gaan en aan het einde van de dag zien we ze weer terug komen. Sommige hebben een motor, anderen doen het met een zeil en peddels, groene stroom dus. Helaas komt de vis die wij op ons bord aantreffen uit Nederland of Amerika, d.w.z. die vissen maken letterlijk een wereld reis! Jan Juffermans moet maar eens proberen te tellen hoeveel voedselkilometers dat zijn! Alleen de plaatselijke sla-, komkommer-, tomaat en fruitboeren beleven een gouden eeuw met deze hongerige crew.
Het is me opgevallen dat ze hier geen paard en wagen gebruiken. Ik heb nog geen paard, ezel of koe gezien. Enkel een magere geit die hier en daar in de stad rond scharrelt. Soms zo vodderig dat het moeilijk wordt om met zekerheid vast te stellen of het geiten of schapen zijn. Weer op de terug weg kwam ik mijn wandelende lapjes kraam uitbundig zwaaiend tegen. ik dacht dat ze nieuwe lapjes gehaald had en mij vaste klant wilde maken. Eerst begreep ik het niet helemaal, want ze had ook een paar security-mannen ingeschakeld om mij te vinden. Wat bleek: ik had mijn plattegrond van cotonou op haar kraam laten liggen. Ik was bijna net zo blij als haar dat ik dat kopietje weer in handen had. Zo kon ik ook de laatste 500 meter de weg naar de boot terug weer vinden.