In de bak.....

Afgelopen zaterdag belandde ik in de gevangenis in Cotonou. Dat was wel een heel bijzonder ervaring. Voordat we naar binnen gingen moesten we onze namen op een lijst invullen en konden we, als we onze naam hoorden, naar binnen. De gevangenen zijn verdeeld over 3 groepen:jeugd (lees: jongens tot een jaar of 18/20, de vrouwen en de mannen. Ik ben bij de vrouwengroep geweest. Om daar te komen moest je door het mannengebied heen. Die waren daar met een grote meerderheid aanwezig. Dat waren er echt veel. Dat had wel wat weg van een mierenhoop. De vrouwengroep was veel kleiner. Baby's en peuters mogen ze bij zich houden. Tienermeisjes zitten bij de vrouwengroep in. Maar dat waren er maar een paar. Alles was voorzien van een hele hogemuur waarbinnen iedereen vrij rond liep. Ze konden naar binnen waar ze sliepen en naar buiten. Buiten zag je overal mensen hun eigen potje koken. Of allerlei dingen maken en verkopen. Het leek wel een beetje een dorp op zich. in elk geval werd er volop gehandeld. Ook mogen ze dagelijks bezoek ontvangen. De vrouwen vertelden dat ze niet geslagen werden. Er werd alleen geweld gebruikt als ze elkaar in de haren vlogen en dat schijnt wel regelmatig te gebeuren. Ik denk dat het niet de slechtste gevangenis was, maar er verblijven lijkt me beslist geen pretje. In Benin ben je schuldig totdat het tegendeel bewezen is. Dat resulteert er dus in dat er heel wat mensen onterecht vastgehouden worden. Gelukkig waren er een paar vrouwen die Engels konden en graag wat over de gevangenis wilden vertellen. Dat was wel interessant. Een vrouw vertelde dat ze er al 2,5 jaar zat. Maar over 1 of 2 maanden zou ze vrij komen vertelde ze. Of dat echt zo zeker was weet ik niet. Een deel van haar tijd in de gevangenis besteedde ze aan het schrijven van liederen. Een paar daar van liet ze ons horen. Dat kon ze goed! Het waren liederen vol hoop en dankbaarheid. En dat op zo'n plek geschreven! En wie kwam hier ook al weer voor wie?
Kort daarna was het al weer tijd om weg te gaan. Onze namen werden weer opgelezen en een voor een mochten we weer naar buiten. Oef...ontsnapt!